Op een winters Ibiza, slingerend over een eiland zo verlaten dat het voelde alsof het van ons was, drong het pas goed tot me door. Dit was nog maar het begin. De verademing die ik voelde, daar, tussen de bergen en de zee, gaf me zoveel zuurstof dat het mijn longen bijna te veel werd.
In mijn vorige blog schreef ik over het veroveren van schrijftijd. Die tijd heb ik sindsdien nogal radicaal opgeëist. Ik heb mijn baan als hoofdredacteur opgezegd en ben voor mezelf begonnen. Alleen al de vier uur per dag die ik niet langer in auto of trein hoef door te brengen, voelen als rijkdom. En, belangrijker, ik ben weer baas over mijn eigen agenda.
Brood of spelen
‘Ga je nu alleen nog boeken schrijven?’ Het is de vraag die ik de afgelopen weken veel kreeg. Het zal je verbazen hoeveel mensen denken dat je van het schrijven van boeken de hypotheek kunt betalen. Soms had ik dan de neiging triestig mijn hoofd te schudden, al mompelend: ‘Was het maar zo. Er moet brood op de plank.’
Maar is het eigenlijk wel zo erg dat ik gewoon mijn geld moet verdienen? Met iets wat ik bovendien heel leuk vind en wat alles te maken heeft met het vertellen van verhalen (redactie & communicatie)?
Ik las ooit het boek ‘Big Magic’ van Elizabeth Gilbert (ja, die van ‘Eat Pray Love’). 'Big Magic' is een typisch zelfhulpboek met veel Amerikaanse spiriblabla maar Gilbert maakt wel een interessant punt. Volgens haar lijden veel kunstenaars en schrijvers doordat ze willen dat hun kunst voldoende opbrengt om van te leven. De frustratie van de zich miskend voelende kunstenaar wordt volgens haar niet zozeer veroorzaakt door een gebrek aan waardering, maar vooral door een gebrek aan financiële waardering. Volgens Gilbert gaat het erom dat je een creatief leven leidt, punt. En dat je daar veel gelukkiger van wordt zodra je het idee loslaat dat je uit die creativiteit een inkomen moet halen.
Ik merkte zelf ook dat ik meer ging genieten van mijn eerste boek Smiley, toen ik een paar maanden na de boekpresentatie een goed salaris ging verdienen en de verkoopcijfers minder belangrijk begon te vinden. Natuurlijk wil elke schrijver gelezen worden, en liefst door zoveel mogelijk mensen (toch?!), maar het is fijn wanneer je óók blij kunt zijn met veel uitleningen in bibliotheken en schoolmediatheken. Het aantal verkochte exemplaren in de boekhandel doet er dan minder toe.
la la land
Maar een schrijvend leven leiden, in combinatie met een vaste baan met veel verantwoordelijkheid, reistijd, volle vergaderdagen en bodemloze mailboxen, vond ik wél lastig. Ik heb bewondering voor mensen die dat kunnen. Voor mij werkt het blijkbaar beter wanneer ik ook 'overdag' een creatiever, vrijer en daarmee onzekerder leven leef. En tegelijkertijd kan ik me verlustigen aan verhalen van mensen die overdag juist iets doen wat helemaal niets met hun droom te maken heeft, zoals de actrice/serveerster in L.A. die jou tussen haar audities door koffie komt brengen, zoals zo mooi in beeld gebracht in de film 'La La Land'.
DE ROEP VAN Ibiza
Het is een bekend verhaal: Ibiza zou spiritualiteit en creativiteit opwekken. Niet voor niets wonen er nog altijd veel oude hippies, die zich nooit hebben willen losmaken van die unieke plek. De maximale dosis spiritualiteit die ik als hippiekind nog verdraag bestaat uit yoga en mindfulness, maar toch: op dat desolate eiland zat ik eindelijk weer in een goede schrijfflow. Tussen de sinaasappelbomen heb ik een aantal scènes kunnen schrijven die ik thuis niet op papier kreeg.
En ik moest ook even grinniken toen ik terug in Nederland tevergeefs in mijn koffer zocht naar mijn toetsenbord. Laten liggen in het agroturismo.
Ik denk dat Ibiza wil dat ik terugkom (denk: knipogende smiley).
Maar nu eerst geld verdienen. Want ik neem Gilberts advies ter harte: je hoeft geen armlastige, miskende kunstenaar te zijn en je af te keren van aardse zaken om een schrijvend leven te kunnen leiden. In deze blog over het karige inkomen van zelfs heel beroemde Nederlandse auteurs als Jeroen Brouwers, bepleit Anton Woest min of meer hetzelfde.
Zijn conclusie: 'Schrijf lekker voor de lol!'