In mijn nieuwe boek Het penthouse ontbreekt iets. Daar kwam ik pas vorige week achter, toen ik de proef nog een keer van a tot z doorlas. Maar: het binnenwerk is al gedrukt en er is niets meer aan te doen.
Het gaat slechts om een paar regels. Daardoor is de overgang op รฉรฉn punt in mijn boek wat abrupt. Jullie missen het waarschijnlijk niet eens. Je zou zelfs kunnen denken dat het zo hoort. Dat ik het zo heb bedoeld. Alleen ik en mijn redacteur weten wat er had moeten staan.
๐ฆ๐ฐ๐ต๐ฎ๐ฎ๐บ๐๐ฒ
Gek genoeg ben ik minder van slag dan verwacht. Terwijl: toen ik net begon als schrijvend journalist bij HP/de Tijd, stoof ik elke week naar de kiosk op de hoek voor de nieuwste editie, en scande ik ter plekke mijn eigen stuk. Met kloppend hart, uit angst dat er toch nog een fout was ingeslopen. Elk woord, elk leesteken, nam ik onder de loep. En heel vaak vond ik wat, ondanks duizend checks van mij, de chef, eindredacteur รฉn corrector. Er is vast een wet die maakt dat volledig foutloos publiceren niet bestaat.
Een spatie te veel overleefde ik nog wel, maar als ik iets zag wat echt niet klopte, dacht ik dat ik gek werd. Dan wilde ik uit schaamte het liefst onder de dekens kruipen tot de week voorbij was. Relativeren kon ik niet, ook al was er natuurlijk nรญemand anders die op die manier mijn stuk zou lezen.
๐ฃ๐ฒ๐ฟ๐ณ๐ฒ๐ฐ๐๐ถ๐ผ๐ป๐ถ๐๐๐ถ๐๐ฐ๐ต
Later, als beginnend leidinggevende, was ik nog altijd genadeloos als het ging om het maken van fouten. Zowel bij mezelf, als bij de redacteuren die ik aanstuurde. Arme redacteuren. โAan de voorkant moet alles foutloos zijnโ, riep ik steeds. En ik micro-managede vervolgens alles wat we publiceerden.
Perfectionistisch ben ik nog steeds. Maar van fouten lig ik niet snel meer wakker. Dat komt, vermoed ik, door mijn burn-out. Toen ik onderuitging en moest herstellen van al die jaren op mijn tenen lopen, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: ook ik maak fouten, en ook ik kan niet voorkomen dat anderen ze maken. En, veel belangrijker: de wereld vergaat niet als dat gebeurt.
๐๐๐ฒ๐น๐๐ผ๐ฟ๐ฒ๐ป
Als iemand nu gillend in de pen klimt of mij in paniek opbelt dat er een fout is gemaakt, bedank ik diegene voor de scherpe blik en herstel ik de fout (als dat nog mogelijk is). Maar ik heb niet langer het gevoel dat ik persoonlijk gefaald heb, en dat ik in de hoek moet staan met ezelsoren op. Voor iemand die zijn hele leven alle ballen in de lucht heeft proberen te houden is dat een hele verademing, kan ik je vertellen. Die mildheid gun ik jou ook. Naar jezelf, en naar anderen.
Zรฉlfs wanneer tijdens de proefcorrecties van je nieuwe boek hele regels blijken te zijn verdwenen.
NB in de 2e druk en het e-book is de tekst gelukkig gewoon weer terug!